Czasem, można w internecie znaleźć wpisy, na różnych blogach o Horyńcu. Ponieważ lubimy wiedzieć, co sądzą o nas inni, to warto utrwalić takie wrażenia. Strony internetowe nie są trwałe, i za jakiś czas mogą zniknąć, stąd kopiuję takie wpisy, oto jeden z nich:
Perełka kresów wschodnich afrykańskim słońcem „okraszona”?
Perełką kresów wschodnich nazywana jest przez odwiedzających miejscowość Horyniec Zdrój. Perełka – bo malowniczo położona. Kresy wschodnie – bo przygraniczne położenie.
Horyniec – bardziej znany przed II wojną światową, niż teraz. Wtedy to właśnie doceniono wyjątkowe właściwości horynieckich wód i lecznicze moce horynieckiej borowiny. Zjeżdżali tu licznie kuracjusze z Warszawy i Lwowa. Po latach wrócił do swej przedwojennej świetności. Znowu zaczęto doceniać znakomite borowiny, wody siarczkowo – siarkowodorowe, czyste powietrze (nigdy nie było tu żadnego przemysłu) i specyficzny mikroklimat. Baza hotelowa unowocześniła się, więc są warunki do wypoczynku i leczenia. Horyniec i okolice odwiedzają także artyści, organizując tu plenery malarskie i fotograficzne, warsztaty teatralne i taneczne.
Tyle w ramach przybliżenia miejscowości, bo chciałam dziś napisać o fascynującym dniu tunezyjskim, właśnie w Horyńcu zorganizowanym. Zastanawiałam się, czy napisać o tym na blogu „Afryka moja”, czy tutaj.
Co ma Horyniec do Afryki? Pewnie tyle samo, co ma piernik do wiatraka. Każdy pretekst do wyjazdu i poznania nowego zakątka naszej pięknej ziemi jest dobry. Tak więc przy okazji organizowania dnia tunezyjskiego, poznałam nasz polski Horyniec Zdrój.
A było to tak.
Zaczęło się w Tunezji. Jeden Tunezyjczyk mi powiedział, że my – Polacy zalewamy kuskus wrzącą wodą i kiedy już pod przykryciem „dojdzie” dopiero polewamy sosem. Tak jest mniej smacznie – stwierdził autorytatywnie. Jego zdaniem kuskus należy zalać od razu sosem i po 10 minutach można już jeść z różnymi mięsami, warzywami lub bez. Wypróbowałam. Nie doszło!
