Warto czytać, to co mówią o Horyńcu przyjezdni, jesteśmy miejscowością uzdrowiskową i dobro kuracjuszy powinno być dla nas najważniejsze, w końcu dzięki nim egzystujemy. Gdyby nie oni… mielibyśmy w Horyńcu pustynię. Oto jedna z takich opinii z pobytu w 2013 roku:

Byłam w Horyńcu już drugi raz w KRUS-ie na rehabilitacji prywatnej. Po pobycie byłam po prostu zachwycona, przede wszystkim ludźmi, ich podejściem do kuracjusza, serdecznością i profesjonalizmem. Doceniłam te niepowtarzalne fakty i wróciłam.
Jestem z patriotycznej rodziny, chociaż daleko mi do Horyńca, jednakże te strony bardzo mi odpowiadają, głównie z powodu wyjątkowo życzliwych ludzi, wokół ich spotykałam. Chciałabym tu jeszcze wrócić i myślę, że władzom miasta też powinno zależeć na kuracjuszach i turystach. Miejsce spokojne i wspaniałe jakaś energia. Jednak Proszę władze miasta, aby wzięły pod uwagę nie tylko moje prośby, a mianowicie;
– aby na święcie Pieroga było więcej folkloru, jak wcześniej! Aby nie było tam chińszczyzny, jak w tym roku i nie dominowały stoiska z chińskimi śmierdzącymi torbami i zabawkami plastykowymi dla dzieci (trującymi), aby stworzyć zachętę dla gospodyń, aby chciały..
W tym roku na Święcie Pieroga było dużo zastrzeżeń, nie było gdzie siedzieć, stoiska z pierogami były na samym słońcu itp itd, zresztą władze i organizatorzy nie przyłożyły się, a ludzie to czują i widzą.
Aby to była naprawdę super folklorystyczna impreza, bo naprawdę przyjeżdżają obcy i z daleka i z zagranicy i są spragnieni tej autentyczności, klimatu i to właśnie się liczy. Proszę tego nie zaprzepaścić.
– proszę jeszcze (nie tylko w swoim imieniu ) aby powtórzyć tą piękną kulturalna imprezę w Teatrze, ale również przedłużyć na sierpień, bo wówczas przyjeżdża więcej dorosłych (w lipcu więcej jest dzieci).
– koncerty w Radrużu też mogły by być chociaż jeden w II połowie sierpnia.
Proszę spowodować, aby turyści mogli kupić produkty regionalne i owoce i warzywa bezpośrednio od producentów, a nie jakieś … już pogniecione ze sklepików miejscowych.
– przy jeziorku brak jest jakiegokolwiek punktu żywnościowego, chociażby smażenia ryb (które się reklamuje, że są) przecież tam jest zupełna pustynia, a daleko.. – turyści chcą i by byli zadowoleni jedni i drudzy i by zarobili mieszkańcy.
Nie będę pisała o rozwiązaniach prawnych i innych sanitarnych, pisze, że jest taka potrzeba, ze strony turystów. W niedziele to nie ma gdzie zjeść, bo w jednej knajpie to wesela i inne, a w poniedziałek to.. co zostało po imprezie .. a w drugiej też jakoś..
Proszę pomyśleć o różnych rozwiązaniach dla turystów też i o jakiś możliwościowych poruszania się, jakieś może sezonowe busiki. do ciekawych okolic, nawet kamieniołomów, a takich nie brakuje.
– Proszę o więcej folkloru, bo to wyjątkowa kraina i ludzie i chyba tak szybko się nie zepsują i docenia przyjezdnych, którzy się zachwycają okolicami. Nie będę pisała, np o fakcie gdy do Horyńca (leczy głównie narządy ruchu) przyjeżdża kuracjusz po operacji ortopedycznej i ma skierowanie do sanatorium Bajka i przyjeżdża pociągiem i co, a tu ani żadnej informacji ani taxi, ani…nikogo, a myślę, że władze miasta mają jakąś wyobraźnię i życzę, aby się wyobrazili sytuacje tego kuracjusza.

Pozdrawiam gość

Dzisiaj dzieci mają niezwykle wygodne życie, nawet nie muszą myśleć. Rodzice się nimi NADopiekują, nauczyciele wkładają im do głów program, w domu za rozrywkę mają TV i Internet.

Jeżeli cofniemy się do czasów PRL, powiedzmy jego schyłku, to ten opis wyglądał inaczej. Życie nie było wygodne, rodzice się opiekowali dziećmi, a nauczyciele próbowali czegoś nauczyć. Rozrywką było ganianie za piłką, zabawa w łapanego czy chowanego itd. Do szkoły szło się z tornistrem, który ważył więcej niż jego zawartość. Na drugie śniadanie była herbata w słoiku i bułka z masłem i pomidorem. Takie bardzo proste rozwiązania, były esencją tamtych czasów. Nikt nie wiedział nawet, że można szpanować markowym ubraniem, chyba że jeansami. Jadło się też szczaw i mirabelki, dziś jak ktoś o tych liściach mówi, to uważa się go za oszołoma… Śniadanie mistrzów 🙂

Każde pokolenie, ma swoje indywidualne wspomnienia i przygody, najczęściej powiązane z jakimś obszarem. Sam osobiście mogę tylko opisać pokolenie, którego młodzieżowa aktywność przypadała na początek lat 90tych, a obszar oddziaływania to ścisłe centrum Horyńca. (jeżeli ktoś ma ochotę, może napisać coś podobnego, zostanie z czasem opublikowane, jako hołd swojemu pokoleniu, a także ekipie z danego obszaru, to nasza horyniecka historia, zwykłych ludzi, w rzeczywistości niezwykle pasjonująca).

Ktoś kto wychował się w Horyńcu, miał zawsze swoje grono przyjaciół, zazwyczaj powiązane z dziećmi z najbliższego obszaru. Taką dość niezwykłą grupę stanowiła „ekipa” z centrum Horyńca. Wymienię nawet imiona tej męskiej części: Adam, Arek, Grzegorz, Grzesiek, Mariusz, Andrzej, Paweł, Marek, Bogdan, Marian, Darek, Krzysiek, oraz Damian i Dominik. Szczególnie wiązał sport, piłka nożna i koszykówka. Poza rozgrywkami podwórkowymi niemal codziennie, dochodziło wiele innych niezwykłych zajęć, zabaw i przygód. Naszym naturalnym środowiskiem życia, zabawy i wypraw było centrum Horyńca. Może to dla niektórych zabrzmieć nieco „pańsko”, ale nasz teren, na którym rządziliśmy, zamykał się w granicach, które wyznaczały takie punkty jak: od południa blokowiska, na wschód okolica pałacu Ponińskich, który był też swego rodzaju przejściową strefą wpływów. Od okolicy zachodu było to boisko szkolne i jego okolica z placem tzw. „Leśniczówki”, okolica Policji, Parku i centrum Horyńca mniej więcej do rzeki i dalej „Złodziejówki”. Ten teren był przez nas niemal idealnie wyeksplorowany i niejako kontrolowany. Przeżyliśmy swoje dzieciństwo w cieniu Teatru Dworskiego, Pałacu, dzikich zarośli doliny strumienia, który wypływał ze stawów pałacu (dziś zasypana, wykarczowana, staje się polem rozbudowy Horyńca). Nie sposób wymienić wszystkich zakątków, bowiem inny teren był interesujący w zimie, gdzie szukało się górek do zjeżdżania, a inny w lecie, czy na jesień. Sezonowość i pory roku, sprawiały, że hordy młodocianych wybierały się na „rabunek” owoców w sadach, czy też truskawek z pól. Naturalnie lato było czasem, gdzie niemal codziennie płonęły ogniska, ot tak, by przy nich posiedzieć, pogadać, niekoniecznie coś jeść. Z perspektywy czasu też można powiedzieć, choć trudno mi wskazywać, czy w innych rewirach było inaczej, że jak przystało na wychowanych pod Teatrem Dworskim i „pałacami”, nie szukaliśmy rozrywek z alkoholem, czy papierosami. Dopiero przy pełnoletności niektórzy sobie pozwalali na skorzystanie z tego przywileju.

Zarówno miejsce, jak i towarzystwo stworzyło niezwykły klimat naszej ekipy. Dorośli lubili nazywać takie hordy dzieci bandami. Bowiem to co wyprawiały takie bandy, czasem się w głowie nie mieści. Pomysłowość dzieci często jest niezwykła. Oprócz ogołacania drzew z owoców i pól z truskawek, potrafiliśmy wszczynać wojny! Ale to już temat na oddzielny wpis. Tą serią wspomnień, chciałbym zarazić innych do refleksji i opisów. Opowieści ludzi z bloków, złodziejówki, truszy, sioła, to inna bajka i inne niezwykłe przygody.

Grzegorz

Mamy tutaj dość ciekawą fotografię z 2007 roku, kiedy to ktoś próbował zrobić (a zasadniczo zrobił) w dziwny sposób renowację „wiarusa”. Odbyło się to poprzez coś w rodzaju ochlapania rzadkim betonem, zakrywając poprzedni skorodowany beton, także nachlapany. Obecnie ten beton dosłownie złazi z pomnika, zaczyna on pękać. Koszmarny widok.

Jan Nowicki, jeden z najznamienitszych aktorów Polskiego Kina, sam mówi otwarcie, że uwielbia Horyniec. Mieć takich ludzi, którzy ciepło mówią o naszej miejscowości to skarb!

Zdjęcie wykonane podczas wieczoru wspomnień 35 Biesiady Teatralnej w Horyńcu-Zdroju.

Jednym się u nas podoba, a inni pierwszego dnia mówią, że już więcej tu nie wrócą. Wielu Horyńczan na pewno chciałoby się dowiedzieć, co może o Horyńcu myśleć kuracjusz?

Takim bardzo ciekawym źródłem informacji są wpisy, które można znaleźć w internecie. Niestety znaleźć je trudno. Stąd takie rodzynki jak ten, warto dokładnie poczytać, bowiem kuracjuszka ofotografowała Horyniec i opisała bardzo szczegółowo i to w roku 2008!

Tutaj blog pani „Hanuli” – www.hanula1950.blox.pl – znajdziemy ta serię wpisów o Horyńcu.