Historia horynieckiego Zdroju – 1

Pierwsze wzmianki związane z lecznictwem uzdrowiskowym w Horyńcu, jakie możemy odnaleźć, są legendarne, niepotwierdzone przez źródła pisane. Nie oznacza to, że te podania są nieprawdziwe, tylko ze względu na brak zdroju gdzie była infrastruktura uzdrowiskowa, nikt się tym nie interesował.

W międzywojennych informatorach uzdrowiskowych możemy znaleźć informację, że w Horyńcu istniał murowany zameczek myśliwski już w 1672 roku, kiedy to Tatarzy napadli na tę okolicę, którego właścicielem miał być Sobieski. Wtedy też Jan III Sobieski polował w lasach horynieckich a także przy okazji miał zażywać kąpieli siarczanych. Czy to możliwe?

Warto wziąć pod uwagę, że horynieckie źródła siarczane musiały być znane ówczesnym właścicielom Horyńca. Wypływały one wtedy jako źródełka i zasilały strumyk nieopodal Gliniańca. W jego okolicy czuć było smród siarki, bowiem siarkowodór ma bardzo intensywny zapach. Wzmaga się on tuż przed deszczem, gdy jest bezruch powietrza i gaz rozchodził się po całej dolinie. Ponieważ około 20 km od Horyńca już wtedy działał zdrój w Szkle, gdzie odbywały się kąpiele siarczane, z których ochoczo korzystał Jan III Sobieski, co jest potwierdzone źródłowo, to można być pewnym, że jeżdżący często na polowania w okolice Horyńca Sobieski wiedział, że tu też są źródła siarczane. Kąpiele siarczane miał brać Sobieski w zameczku myśliwskim, gdzie woda była donoszona do łaźni ze źródeł położonych nieopodal.